طالبان و بازگشت کابوسِ ازدواج های اجباری و بردگی جنسی - وبلاگ سیمبیان

به گزارش وبلاگ سیمبیان، نشریه فارین پالیسی در گزارشی میدانی از افغانستان، به اوج گیری ترس و وحشت ها در میان جامعه زنان و دختران این کشور در رابطه با قدرت گیری مجدد طالبان و پیشروی های قابل توجه این گروه در بخش های مختلف افغانستان اشاره نموده و به طور خاص به این مساله پرداخته که رویه های طالبان در بعضی مناطقی که به تازگی آن ها را به تصرف خود در آورده نشان می دهد که آن ها بار دیگر بدرفتاری با زنان را پیشه نموده اند و بیم آن می رود که زنان و دختران افغان را مجبور به ازدواج اجباری و یا حتی بردگی جنسی نمایند.

فارین پالیسی در این رابطه می نویسد: هنگامی که بعضی مردان مسلحِ گروه طالبان در ماه جاری، به یکی از ولسوالی های (شهرستان های) دوردستِ افغانستان حمله کردند، به شدت مردم محلی را ترساندند و کسب و کار های محلی را هم غارت کردند. آن ها در ادامه حتی کارِ وحشتناک تری را هم انجام دادند: طالبان، نام، و سن و سالِ دختران جوان و زنانی که در ولسوالی مذکور حضور داشتند را طلب کردند و گفتند که دختران جوان آن شهر باید به ازدواج مبارزانِ جوان طالبان درآیند.

به گزارش وبلاگ سیمبیان، بر اساس آنچه مردمِ ساکن در ولسوالی سیغان گفته اند (این ولسوالی در ولایت بامیان افغانستان واقع شده است)، شورشیان طالبان در جریان تهاجم خود به این منطقه، بعضی از مردان که قصد مقاومت داشتند را هدف ضرب و شتم قرار دادند و حتی برای اینکه بفهمند افراد در خصوص تعداد زنان و دختران ساکن در منطقه یِ خود راست می گویند یا خیر، اقدام به آنالیز کمد های لباس خانه های آن ها کردند. در یمیان زنانی که نام آن ها به دست گروه طالبان افتاده، اسامی زنانی که همسرانشان در جریان جنگ با گروه طالبان جان خود را از دست داده اند هم به چشم می خورد.

زنانِ وحشت زده در منطقفه مذکور، هر انچه از اسباب و وسایل مورد احتیاج خود که می توانستند، جمع کردند و با کرایه خودرو و گاری، سعی نموده اند تا خود را از شر یک کابوس شوم برهانند: این کابوس چیزی جز تحمیل ازدواج اجباری و بردگی جنسی به آن ها از سوی گروه طالبان نیست.

بسیاری از اهالی سیغان، به علت تحرکات طالبان در منطقه، زنان و دختران خود را از منطقه خارج نموده اند. در این میان به طور خاص اول از همه دختران جوان از منطقه خارج شده اند. در جریان تهاجم طالبان به ولسوالی سیغان، مردانِ شهر در برابر اقدامات آن ها مقاومت نموده و با واکنش شدید آن ها هم روبرو شده اند.

در شرایط کنونی که گروه طالبان توانسته بر بیش از یک سوم از ولسوالی های افغانستان مسلط شوند و دولت افغانستان هم عمیقا از فقدان یک استراتژی تعیین در نبرد با طالبان رنج می برد، زنان افغان تا حد زیادی از گروه طالبان و رویه ها و اقدامات احتمالی آن ها در قبال خود، وحشت زده شده اند.

در ولایت بامیان افغانستان که در آن هیچ نیرویی از ارتش افغانستان حضور ندارد، پلیس محلی به همراه مردم این منطقه، جبهه مشترکی را در نبرد علیه طالبان ایجاد نموده اند. آن ها به طور خاص در دو ولسوالی سیغان و کاهمرد به مقابله با طالبان می پردازند. فرماندار ولایت بامیان محمد طاهر زهیر می گوید: شورشیان طالبان 60 تا 100 مایل به ارتفاعات عقب نشینی نموده اند و عملا از ولایت بامیان خارج شده اند.

محمد طاهر زهیر در جریان یک سخنرانی به مناسبت عید قربان در یکی ازمساجد بامیان می گوید: طرح طالبان برای به گروگان گرفتن و ازدواج اجباری با زنانِ که شوهران آن ها در نبرد با طالبان، جان خود را از دست داده اند، یک طرح خطرناک و انتقامی غیرانسانی است که باید با آن قویا برخورد گردد. طالبان در تاریخ 14 جولای امسال میلادی، به مدت چهار روز ولسوالی سیغان را در کنترل خود داشتند و در نهایت با مقاومت شبه نظامیان محلی، مجبور به عقب نشینی شدند. بعضی شاهدان محلی می گویند که طالبان راهی را که به مرکز ولسوالی سیغان می رسید، به طور کامل مین گذاری کردند و سعی داشتند از این طریق چالشی جدی را برای مردم و نیرو های امنیتی ایجاد نمایند.

شاهدان عینی در ولسوالی سیغان می گویند که ظرف چهار روز حضور طالبان در این منطقه، آن ها به زنان و دختران گفتند که باید در خانه های خود باقی بمانند. طالبان: مغازه ها و ایستگاه های فروش سوخت را غارت کردند، قویا در جستجوی کارمندان دولتی بودند، خانه ها را برای یافتن سلاح جستجو می کردند، و غذا و دیگر مایحتاج خود را هم به بهانه دریافت مالیات از مردم به سرقت می بردند. آن ها برای هر شهروند افغان، مالیاتی بالغ بر 100 دلار آمریکا را هم وضع کردند.

وحشتناک تر از هر چیزی برای ساکنان سیغان، دستور طالبان بود مبنی بر این بود که نام کلیه زنانِ بیوه و دخترانِ سیغان باید ثبت گردد. طالبان بعلاوه خواهان تصاویر آن دسته از مردان ساکن در سیغان شده اند که یا به ارتش افغانستان پیوسته اند و یا در قالب ارتش افغانستان و جنگِ آن با طالبان، جان خود را از دست داده اند. به طور خاص آن ها نام همسران این افراد را هم طلب نموده اند.

عمر صدر استاد دانشگاه آمریکایی کابل در موضع گیری می گوید: طالبان به زنان در جریان جنگ، به چشم کهم و غنیمت می نگرند. این مساله پیش از این هم مسبوق به سابقه است. در دهه 1990 که کابل و بعضی منطقه ها شمالی افغانستان سقوط کردند، طالبان زنان را به اسارت گرفته و آن ها را وادار به ازدواج اجباری و بردگی جنسی کردند.

عمر صدر می گوید: طالبان هر منطقه ای را که تصرف می نمایند، هر آنچه در آن است از جمله زنان و دختران ساکن در آن منطقه را غنیمت خود می بینند. آن ها نوعی بردگی جنسی را به آن ها تحمیل می نمایند. این مساله در نوع خود نوعی پاکسازی قومیتی هم است، زیرا طالبان عملا این زنان را در جامعه پشتون که خود به آن تعلق دارند، ادغام می نمایند.

نفیسه سخی زاده یکی از زنان اهل سیغان افغانستان می گوید که وی به همراه تعداد دیگری از زنان افغانِ ساکن در منطقه، به محض شنیدن اینکه طالبان در حال نزدیک شدن به سیغان است، از این شهر گریخته اند. وی می گوید که یک شب را در یکی از روستا های مجاور سیغان گذرانده و در آنجا از دستورِ کابوس وار طالبان مبنی بر شناسایی دختران و زنان بیوه ای که می توان با آن ها ازدواج کرد، آگاه شده است.

وی می گوید: روز بعد یک خودرو کرایه نموده تا از ولایت بامیان خارج گردد، اما در ترافیک سنگینِ راه های خروجی گرفتار شده است، زیرا بسیاری از زنان و افراد دیگر هم در حال ترک خانه و کاشانه خود بوده اند. وی می گوید من وسایلم را خود به دوش کشیدم و در جاده به راه افتادم. وی می گوید تمامی زنان و دختران در خانواده وی، از ترس طالبان گریخته اند.

بعضی ناظران و تحلیلگران معتقدند که طالبان حتی زنان و دخترانی را که هدف ربایش قرار می دهند، مجبور می نمایند تا در دیگر منطقه ها افغانستان حاضر شده و با مردانِ طالبان ازدواج نمایند. با این همه هنوز هم مساله پیشروی های طالبان در افغانستان و نوع برخورد آن ها با زنان و دختران، یک چالش جدی برای این کشور است و بسیاری وحشت دارند که اندک آزادی های ایجاد شده برای این گروه جمعیتی از جامعه افغانستان در 20 سال گذشته، همزمان با قدرت گرفتن مجدد طالبان درافغانستان، به طور کلی بر باد رود و آن ها (زنان و دختران افغان) مجددا قربانی رویه های افراطی گروه طالبان شوند.